Sene 1979 Boluspor ile ölüm- kalım maçı oynayacağız...
Yenilen küme düşecek..Sabahın ilk ışıklarıyla mahalle arkadaşlarımızla beraber düştük yollara.Hani derler ya daha horozlar ötmeden stadın önündeyiz.Bir biz değiliz heyecanlı olan daha şimdiden stadın önü ana baba günü
sıraların haddi hesabı yok!
Zaman ilerledi (Öğleyi bulmuştu) içeri girdik, kale arkasına koca bir orkestra kurulmuş, koyunlar kanlarını akıtmak için futbolcuların çıkmasını yerde gözleri bağlı bekliyorlar. İğne atsanız yere düşmez misali bir kalabalık vardı...
Dışarıda kalanlar kapılara son bir umutla yükleniyorlar ama nafile biz değil yer vermek, başımızı bile çeviremiyoruz..
Adanasporumuz sahaya çıkıyor... Bu ne böyle bu ne bir sevgi seli? Stad yıkılacak sanki,yerde bekleyen kurbanlıklar bir anda kesilip kanları tek tek futbolcuların alınlarına sürülüyor.Futbolcularda bos değil,ellerindeki gül ve çiçekleri bizlere atıyorlar..
Dışarıdan gören şampiyonluk maçı sanır,herkeste bir heyecan Boluspor’da Halil İbrahim var zamanın en iyi futbolcularından..Maç başlıyor, orkestra çalıyor,taraftar tezahürat yapıyor, futbolcu coşuyor,coştukça gol atıyor,o maçı 2-0 kazanıyoruz..Halil İbrahim 5 Ocak’ın çimlerinde yere yatmış diğer Bolulu futbolcular gibi ağlıyordu..
Onu teselli etmek yine bizim kalecimiz Erhan‘a düşüyor,nede olsa teyze çocukları..
Mahmut Reyhanioğlu.
